ကျနော်တို့ဂြိုဟ်ကမ္ဘာမှာ တရားသဖြင့် ဆိုတဲ့စကားဟာ တကယ်ရှိရဲ့လား။ လူသားတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နှိပ်စက်သတ်ဖြတ်ကြတာ ၊ အားငယ်သူကို အားကြီးသူက ညှဉ်းပန်းတာ ၊ မတရားမှုမှန်းသိသိကြီးတောင် ဝင်မစွက်ရဲတာ / ဝင်စွက်ဖို့ရာ အင်အားမလုံလောက်တာ ။ ကျနော်တို့မျက်စိရှေ့လေးတင်မှာပဲ မတရားမှုကို တွန်းလှန်နိုင်တဲ့ အင်အား နည်းပါးလို့ ကျရှုံးခဲ့ရပြီးသူတွေ ဘယ်လောက်လောက် ရှိနေပြီလဲ။ ကျနော်တို့ တတ်နိုင်သရွေ့ကယ်တင်ခဲ့လား။ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့ကြလား။ ဒါမှမဟုတ် သင်ဟာ တစ်ပါးသူနာကျင်မှုုအကြီးစားနဲ့ ညည်းတွားနေတာကို လျှာလေးတသပ်သပ်နဲ့ အရသာခံကြည့်တတ်သူလား။ ကဲ အခု ကျနော်ဇာတ်ကားဟောင်းတစ်ခုအကြောင်း နည်းနည်း ပြန်ပြောပြမယ်လေ။ The Green Mile ဆိုတဲ့ ခြောက်အုပ်တွဲ ဝတ္ထုထဲက ပထမတွဲကို ၁၉၉၆ ခုနှစ် မာ့ချ်လကုန်လောက်မှာ စထုတ်တယ်။ ထုတ်ထုတ်ပြီးချင်းပဲ ဒုတိယတွဲအတွက် လူတွေ အုတ်အော်သောင်းနင်း ရင်ခုန်ကြသတဲ့။ ဒါနဲ့ စာရေးဆရာ Stephen King ရဲ့ The Green Mile အခန်းဆက်ဝတ္ထုရှည်ဟာ ကမ္ဘာကျော်သွားခဲ့တယ်။ ၁၉၉၉ ဒီဇင်ဘာမှာ စကြဝဠာရဲ့အကောင်းဆုံး ဇာတ်လမ်းကောင်းတွေကိုပဲ ထုတ်လုပ်တယ်လို့ကြေငြာထားတဲ့ Warner Brosကနေ The Green Mile အမည်နဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ် စတင်ဖြန့်ချိလာတယ်။ Fantasy crime drama အမျိုးအစားပေါ့။ ဝတ္ထုရော ဇာတ်လမ်းရောက Paul Edgecombe လို့အမည်ရတဲ့ ထောင်ဝါဒါဟောင်းတစ်ဦးက သူ့ရဲ့မိတ်ဆွေဖြစ်သူကို ၁၉၃၀ ဝန်းကျင် ကာလတွေတုန်းက အမေရိကရဲ့ တရားစီရင်ရေးနဲ့ ချွတ်ချော်တိမ်းပါးမှုတွေ ၊ အမှားအယွင်းနဲ့အားနည်းချက်တွေအကြောင်းကို ပြန်ပြောပြနေဟန် ဇာတ်လမ်းတည်ထားတယ်။ အင်းစိန်ထောင်ထဲမှာ အပြင်လူတွေ မသိနိုင်တဲ့ အရမ်းစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတဲ့ အကြောင်းတွေနဲ့တချို့ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ် ရင်နာဖွယ်အဖြစ်တွေ ၊ တရားရေးနဲ့ဥပဒေရဲ့အားပျော့ကွက်တွေကို တဆင့်ပြန်ကြားနေရပုံနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပေါ့။ ပေါလ်ဟာ ၁၉၃၂ခုနှစ်များဆီတုန်းကတော့ ငယ်ရွယ်သန်မာတဲ့ ထောင်ဝါဒါ လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦးပေါ့။ သူကြီးကြပ်ရတဲ့ ဝါ့ဒ်က သေဒဏ်ကျ အကျဉ်းသားတွေကို သေဒဏ်မပေးခင် ယာယီချုပ်တဲ့ ဝါ့ဒ်ပေါ့။ အင်မတန် စည်းကမ်းထားရပြီး တင်းကြပ်ထားတဲ့ဥပဒေနဲ့ လူ့နူးညွတ်မှု စိတ်ခံစားချက်နှစ်ခုကြား အလယ်တည့်တည့်မှာ ၊ ဒါမှမဟုတ် ဥပဒေဘက်ခြမ်းမှာ မတ်မတ်နေပေးရတဲ့ နေရာပေါ့။ ဒီနေရာဟာ သေဒဏ်ကျခံ အကျဉ်းသားတွေရဲ့ အထီးကျန်ဆန်မှုတွေ၊ နောင်တနဲ့ ညည်းတွားသံတွေ၊ အားငယ်စိတ်ပျက်ဟန်တွေကြား ထောင်အုပ်ချုပ်သူတို့ပါ လိုက်ပြီး ယိမ်းယိုင်မသွားအောင် ဟန်ချက်လိုက်ညှိနေရတဲ့ နေရာပေါ့။ အပြစ်လုပ်ခဲ့ရင်လည်းခံ၊ မလုပ်ခဲ့သည်ရှိသော်မှ သက်သေအထောကိအထား ခိုင်လုံနေခဲ့ရင်လည်း ခံပေါ့။ ဥပဒေဟာ တကယ့်ကို စာအုပ်ကြီးပဲ။ လူသားချင်း စာနာထောက်ထားစိတ် သူ့မှာမရှိဘူး။ တခါတလေမှာ စစ်မှန်တဲ့ တရားမျှတမှုဆိုတာ အကြီးဆုံးဒိုင်ဖြစ်တဲ့ အဲဒီဥပဒေဆိုတဲ့ကောင်ဆီမှာတောင် မရှိဘူး။ ဒါဆို ဘာလို့ဥပဒေထားနေတော့မှာလဲ။ ဘာလို့ဥပဒေထားနေတော့မှာလဲဆိုတော့ အသိဉာဏ်နည်းတဲ့ တိရိစ္ဆန်ထက် စိတ်ဓာတ်အထားအသို ပိုနိမ့်ကျတဲ့ လူ့တိရိစ္ဆာန်တွေ ရှိနေလို့ပေါ့။ ဒီတော့လည်း လက်ခံကြရုံပေါ့။ ဒီဇာတ်ကားက ဘာသာရေးကိုလည်း အတန်ငယ် တိမ်းညွှတ်ထားတယ်။ low-angel လို့ပဲ ခေါ်ကြစို့ရဲ့။ အဲဒီတယောက်ဟာ သေဒဏ်ကျခံဖို့ရာ တရားခံမှားယွင်းရောက်ရှိလာသူ ။ တန်ဖိုးမြင့် တန်ခိုးအာနုဘော် ရှိသူ၊ ထွားကျိုင်းသန်မာပြီး အရပ် ခြောက်ပေ ရှစ်လက်မရှိတဲ့ လူမည်းကြီးပေါ့။ ဂျွန်ကော်ဖီတဲ့ ။ John Coffey ပေါ့။ သူ့နံမည်ကလွဲလို့ ကျန်တဲ့စာကို မဖတ်တတ်ရှာသူကြီးပေါ့။ သူ့နံမည်ကိုမေးတိုင်း ''ဂျွန်ကော်ဖှီပါခင်ဗျာ။ သောက်တဲ့ ကော်ဖီနဲ့အသံထွက်တူပါတယ်။ စာလုံးပေါင်းတော့မတူပါဘူး။'' လို့ လေးတိလေးကန် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြန်ပြောတတ်သူကြီးပေါ့။ ဘဝမှာ တခါဘူးမျှ ရုပ်ရှင်မကြည့်ဖူးသူကြီးပေါ့။ လူတိုင်းကို ချိုချိုသာသာနဲ့မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းပြီး သနားကရုဏာသက်ဟန်နဲ့ပြောတတ် ကြည့်တတ်သူကြီးပေါ့။ ကိုယ်တိုင်ကတော့ သူတပါးအခက်အခဲတွေကို တတ်နိုင်သလောက် အစွမ်းကုန် ကူညီကယ်တင်ခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်အလှည့်မှာတော့ ကူည်ီကယ်တင်သူ မရှိရှာဘဲ ဘုရားသခင်လိုပဲ သူတပါးအပြစ်အတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် စွန့်ပစ်လိုက်ရသူ သနားစရာ လူထွားကြီးပေါ့။ သေဒဏ်ကျခံဖို့ ရောက်နေတဲ့ တခြားအကျဉ်းသား လေးငါးခြောက်ယောက်လည်း ရှိသပေါ့။ သူတို့လည်း သူတို့အကြောင်းနဲ့သူတို့ပေါ့။ သေဖို့နောက်ဆုံးနေ့ရက်နဲ အချိန်အတိအကျကို သိသိကြီးနဲ့စောင့်နေကြရတဲ့ အထီးကျန်လူသားများပေါ့။ ရဒ်အင်ဒီးယန်းတယောက်ပါတယ်၊ ထောင်ထဲက ကြွက်စုတ်လေးတစ်ကောင်အပေါ် သူ့ရဲ့အဖော်အဖြစ် နောက်ဆုံးထွက်သက်ထိ သံယောဇဉ်တကြီး တွယ်ဖက်သွားတဲ့ လူတစ်ယောက်ပါတယ်၊ ဆေးအမြဲကွဲနေတဲ့ ဆေးဘဲတစ်ပွေပါတယ်၊ စသဖြင့်ပေါ့လေ။ သူတို့ရဲ့နောက်ဆုံးချိန်တွေကို သူတို့နဲ့အတူ ကူစောင့်ပေးရင်း သူတို့ဖြစ်ချင်တဲ့ နောက်ဆုံးဆန္ဒတွေကို တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က ဝိုင်းဖြည့်ပေးနေကြတဲ့ ထောင်ဝန်ထမ်း အရာရှိများရဲ့ ဖြစ်တည်မှုပေါ့။ ဇာတ်ကားကြည့်ရင် ငိုတတ်တဲ့အကျင့် သင်တို့မှာရှိလား။ ကျနော်ကတော့ တယောက်ထဲ ဇာတ်ကားကြည့်မှ စိတ်ကိုလွှတ်ပြီး ကြည့်လေ့ရှိတယ်။ ကိုယ်မျက်ရည်ကျတာကို သူများမလှောင်စေဖို့ပေါ့။ သင်ဟာ အကယ်၍ အဲဒီလို ခံစားမှု အားကောင်းသူဆိုရင် ၊ မကြည့်ရသေးဘူးဆိုရင် ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်ပေါ့။ ရှင်တို့ကြည်နူးရမယ်။ ဝမ်းနည်းရမယ်။ ငိုကြွေးရမယ်။ အထီးကျန်ဆန်ရမယ်။ သေဒဏ်ကျခံရတဲ့ အကျဉ်းသားတွေကို ကွပ်မျက်တဲ့ပုံစံက လျှပ်စစ်ကုလားထိုင်မှာ တကိုယ်လုံးကို ဝါယာကြိုးတွေနဲ့ စည်းပြီး စီရင်တဲ့ပုံစံပဲ။ သူတို့ကို စီရင်နေချိန်မှာ သူတို့ရဲ့ အသားတွေကို လျှပ်စစ်ဖြတ်စီးသွားရာကနေ ရလာတဲ့ လူသားညှော်နံ့တွေကို သင်တို့နှာခေါင်းထဲ ရလာလိမ့်မယ်။ သေခြင်းတရားကို ဘယ်လောက်ပဲ ကြံ့ကြံ့ခံ ရင်ဆိုင်ဖို့တွေးထားထား တကယ့်သေခြင်းတရားဟာ ဗို့အားထောင်ချီပြီး လျှပ်စီးကြောင်းတွေအဖြစ် ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဝင်လာချိန်မှာ အသက်ဓာတ်လေးနဲ့ လက်ရှိဖြစ်တည်မှုလေးအပေါ် ဖကိတွယ်ထားသေးချင်စိတ်က ဟုတ်ခနဲ တောက်ကြွလာမယ်။ သူတို့ရဲ့သေခြင်းတရားအပေါ် ရင်ဆိုင်ကြပုံဟာ ဒီလိုပါလားလို့ သင်တို့ အလန့်တကြားတွေ့ရမယ်။ လောကကြီးရဲ့ တရားမျှတမှုအပေါ်မှာလည်း သံသယဝင်ကောင်း ဝင်လာနိုင်သေးတယ်။ ဇာတ်ညွှန်းသမားနံမည်ကို အရင်မိတ်ဆက်စို့ရဲ့။ ဒီဇာတ်ကားနဲ့အော်စကာရခဲ့တဲ့ ဇာတ်ညွှန်းခွဲသူကတော့ Frank Darabont ပါတဲ့။ နံမည်ကျော် ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်လည်းဖြစ်တာမို့ ဒီဇာတ်ကားကို အစအဆုံး သူပဲဇာတ်ညွှန်းခွဲ သူပဲရိုက်ကူးခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ပရိုဂျူဆာလည်း သူပဲ။ John Coffey နေရာမှာ Michael Clarke Duncan, supporting roles နေရာတွေမှာ David Morse, Bonnie Hunt, Jamrs Cromwell နဲ့ အသက်ကြီးသွားတဲ့ ပေါလ်အဒ်ချ်ကုမ့်ဘ် နေရာမှာတော့ မင်းသားကြီး Dabbs Greer တို့ပါဝင်သရုပ်ဆောင်ထားတယ်။ ကြုံတုန်း ထည့်ပြောရမယ်ဆိုရင် Dabbs Greer ဟာ အဲဒီကားမှာ သရုပ်ဆောင်စဉ်အချိန်မှာ အသက်ရှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ် ရှိနေပြီမို့ ဒါဟာ သူနောက်ဆုံးသရုပ်ဆောင်ခဲ့တဲ့ ဇာတ်ကားလည်းဖြစ်တယ်။ တဲ့။ ဒီဇာတ်ကားရဲ့အားကြီးတဲ့ သက်ရောက်မှုကြောင့် အမေရိကရဲ့ တရားစီရင်ရေးစနစ်အချို့ပြောင်းလဲခဲ့တယ်။ ဝတ္ထုမှာတင် အောင်မြင်ပြီးသား ကမ္ဘာကျော်ပြီးသား The Green Mile ဟာ ဇာတ်လမ်းအနေနဲ့လည်း အကောင်းဆုံးဇာတ်ကားဆု၊ အကောင်းဆုံး အသံဆု၊ အကောင်းဆုံး ဇာတ်ညွှန်းဆုနဲ့ အကောင်းဆုံး ဇာတ်ပို့ဆုအဖြစ် Michael Clarke Duncan (John Coffey) တို့ ရရှိခဲ့တယ်။ ကန်ဒေါ်လာ သန်း ၆၀ ကုန်ကျခံရိုက်ကူးခဲ့ပြီး ဝင်ငွေ ၂၉၀.၇ သန်း ကန်ငွေ ပြန်ရခဲ့တယ်။ မကြည့်ရသေးဘူးဆိုရင် ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်စေချင်တယ်။ ကြည့်ပြီးရင်လည်း ထပ်ကြည့်ချင်တတ်တဲ့ ကားမျိုးပါ။